BÜYÜKANNEMİN KÖŞE YASTIKLARI

Küçük bir kasabada oturuyorduk, kalabalık bir aileydik. Evimizin en büyüğü büyükannem, en küçüğü de bendim.

Evimizin ikinci katındaki salonun penceresi sokağa bakıyordu. Orası, babaannemindi. Büyükannem o köşeyi ve yastıklarını kimseye bırakmıyor, oraya başka birisinin oturmasına izin vermiyordu. Yemeğini orada yiyor, akşama kadar sokaktaki çocukları, insanları seyrediyor, sonra da uyuyordu.
O zamanlar televizyon yoktu. Aşağı kattaki basık tavanlı odaların en küçüğünde ablamla ben yatıyorduk. Odamızda, cızırtılarla çalışan emektar radyomuz vardı. Tek eğlencemiz, herkes yattıktan sonra kulaklarımızı ona dayayıp radyo tiyatrosunu dinlemekti.
Evin en güzel yerinin niye yalnızca büyükanneme ait olduğunu ablam da ben de anlamıyorduk. Ablamla benim en büyük isteğim, o yastıkları arkamıza dayamak ve büyükannemin köşesinden sokağa bakmaktı.

Bir gün ablam, büyükanneme “Sen bizi sevmiyorsun büyükanne! Niçin o yastıklarla, bizim de o köşede oturmamıza izin vermiyorsun?” dedi.
Büyükannem, ablama “Orada oturmayı ve o yastıkları çok mu istiyorsun?” dedi. Sonra da dizlerindeki battaniyeyi eliyle düzeltti ve “Herhalde bunu da ayaklarınıza örtmeye özeniyorsunuz.” dedi.
Ablam “Hayır büyükanne, battaniye senin olsun. Ben o yastıklarla o köşeyi istiyorum.” diye cevap verdi.
Büyükannem, yumuşak bir sesle ablama “Acele etme kızım, bir gün o köşe de o yastıklar da seni bulur!” dedi.
Aradan yıllar geçti. Bir gün şaşkınlıkla, ben de evimizin o köşesinde tıpkı büyükannem gibi dizlerime battaniye sarmış, oturuyordum. Bu sırada, arkamdaki ve iki yanımdaki yastıkları da aynı şaşkınlıkla fark ettim. Kibarlıklarından, “İşte sen de bir büyükanne oldun.” demediler ama sanki bana kıs kıs gülüyor gibiydiler…

Sadi BÜLBÜL
Bütün Dünya
(Yeniden düzenlenmiştir.)